Amortyzacja w działalności wznowionej po kilkuletniej przerwie

W latach 2003-2010 prowadziliśmy z mężem działalność gospodarczą w zakresie rękodzieła artystycznego. Z uwagi na utratę rynku zbytu rozwiązaliśmy spółkę i zlikwidowaliśmy działalność w październiku 2010 r. W działalności tej wykorzystywaliśmy zakupione specjalnie do niej krosna tkackie będące środkami trwałymi, które w chwili likwidacji firmy były już w pełni zamortyzowane. Obecnie zamierzam wznowić działalność w tym samym zakresie oraz ponownie zaliczyć krosna do środków trwałych. Czy w takim przypadku w stosunku do nich obowiązuje zasada kontynuacji amortyzacji?

NIE. W sytuacji zaprezentowanej w pytaniu nie będzie miała zastosowania tzw. zasada kontynuacji wyceny oraz amortyzacji, o której mowa w art. 22g ust. 13 pkt 1 ustawy o pdof. Przywołany przepis stanowi, że podmiot podejmujący działalność po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata dokonuje odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wartości początkowej środka trwałego oraz wysokości dokonanych odpisów, jeżeli przed przerwą składnik majątku był wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Gdy podatnik podejmuje działalność po przerwie dłuższej niż 3 lata, nie musi stosować w amortyzacji tzw. zasady kontynuacji.

Spółka cywilna, w której Czytelniczka była wspólnikiem, zlikwidowała działalność gospodarczą ponad 4 lata temu, stąd przywołane uregulowania jej nie dotyczą. Nie jest to jednak równoznaczne z dowolnością w ustalaniu wartości początkowej takiego składnika majątku. Zaliczając bowiem do środków trwałych składnik majątku używany niegdyś w działalności gospodarczej, a następnie przekazany na potrzeby prywatne, ma obowiązek dokonania jego wyceny. Sposób wyceny zależy od tego, czy podatnik dysponuje dowodem zakupu tego składnika, czy też nie.

Wartość początkową środków trwałych nabytych w drodze kupna określa się generalnie w oparciu o cenę nabycia, co wynika z art. 22g ust. 3 ustawy o pdof. Dla przyjęcia tej metody wyceny nie ma przy tym znaczenia fakt, że podatnik nabył składnik majątku mający zostać środkiem trwałym na długo przed wprowadzeniem go do ewidencji. W konsekwencji bez znaczenia dla wartości początkowej pozostaje ewentualny brak odzwierciedlenia w cenie zakupu aktualnej wartości rynkowej składnika majątku wprowadzanego na stan środków trwałych. Jeżeli zatem podatnik posiada dowód jego zakupu, powinien za jego wartość początkową przyjąć, zgodnie z przywołanym przepisem, cenę nabycia.

Odstępstwo od opisanych zasad wyceny ustawodawca przewidział jedynie w przypadku, gdy podatnik nie dysponuje dowodem zakupu danego składnika majątku i nie może ustalić ceny nabycia. Wówczas jego wartość początkową wyznacza w wysokości wynikającej z dokonanej przez siebie wyceny. Powinna ona uwzględniać ceny rynkowe środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji środków trwałych lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n ustawy o pdof, oraz stanu i stopnia zużycia tego składnika majątku (art. 22g ust. 8 ustawy o pdof).