Indywidualna stawka amortyzacyjna w prywatnym najmie

Jeżeli podatnik osiągający przychody z tzw. prywatnego najmu nabyty lokal mieszkalny po raz pierwszy wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i lokal ten przed dniem jego nabycia był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy, to do amortyzacji tego lokalu podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną.

O CO PYTAŁ PODATNIK?

Podatniczka kupiła na rynku wtórnym lokal mieszkalny, który został wybudowany i oddany do użytkowania poprzednim właścicielom w 1983 r. Lokal ten podatniczka planuje wynająć, a dochody z prywatnego najmu opodatkować według skali podatkowej. Wspomniany lokal zostanie uznany za środek trwały i będzie podlegał amortyzacji. Podatniczka zwróciła się do organu podatkowego z zapytaniem, czy zakupiony przez nią lokal może być amortyzowany z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Zdaniem podatniczki nabyty przez nią lokal może być amortyzowany indywidualną stawką amortyzacyjną, ponieważ spełnia warunek o uprzednim używaniu co najmniej przez okres 60 miesięcy oraz po raz pierwszy zostanie przez nią wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

ZDANIEM IZBY SKARBOWEJ:

Organ podatkowy zauważył, że podatnik ma prawo do obniżania przychodu osiągniętego z tzw. prywatnego najmu o koszty jego uzyskania, w tym m.in. o odpisy amortyzacyjne. Jednocześnie zaznaczył, że na podstawie art. 22c pkt 2 ustawy o pdof amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej bądź wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu. Jeżeli jednak podatnik zdecyduje się na amortyzację lokalu mieszkalnego, wówczas, co do zasady, odpisów amortyzacyjnych od takiego lokalu dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o pdof. Standardowa stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%. Przepisy ustawy o pdof przewidują również możliwość ustalania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Dla lokali mieszkalnych możliwość taką wprowadza art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o pdof. Na podstawie tego przepisu podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla lokalu mieszkalnego nie może być krótszy niż 10 lat. Ustalenie przez ustawodawcę okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacyjnej wynosi 10%.

Lokal mieszkalny uznaje się za używany, jeżeli podatnik wykaże, że przed jego nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy. Chodzi tu o wykorzystywanie lokalu u poprzedniego właściciela (właścicieli) przed nabyciem go przez podatnika.

Organ podatkowy uznał, że w rozpatrywanej sytuacji przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego środka trwałego zostaną spełnione, bowiem przedmiotowy lokal został oddany do użytkowania poprzednim właścicielom w 1983 r., a podatniczka po raz pierwszy wprowadzi lokal do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zatem w rezultacie podatniczka będzie mogła ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną dla omawianego lokalu mieszkalnego.

(interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 października 2014 r., nr IPPB1/415-814/14-2/KS)

Komentarz redakcji

Należy zauważyć, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokalu mieszkalnego możliwe jest, gdy wartość początkowa tego lokalu została ustalona według ceny nabycia. Gdyby podatniczka postanowiła wartość tę ustalić metodą uproszczoną, na podstawie art. 22g ust. 10 ustawy o pdof, tj. jako iloczyn metrów kwadratowych powierzchni użytkowej wynajmowanego mieszkania i kwoty 988 zł, wówczas zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej byłoby niemożliwe. Wynika to z tego, że lokale mieszkalne, których wartość początkową ustalono w sposób uproszczony, nie są objęte ewidencją środków trwałych (art. 22n ust. 3 ustawy o pdof). Nie jest więc spełniona jedna z przesłanek do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.